Τα τελευταία χρόνια ζούμε μια δαιμονιοποίηση του χώρου της υγείας. Οι πολίτες παρακολουθούν καθημερινά πολιτικούς να αλληλοκατηγορουνται για κατασπατάληση δημοσίου χρήματος, για σκάνδαλα εκατομμυρίων, για προανακριτικές και εξεταστικές επιτροπές, για παράνομες προσλήψεις και πολλά άλλα.
Παρ’ όλα αυτά τα αποτελέσματα και τις συνέπειες αυτών των πολιτικών τις πληρώνουν πάντα οι ίδιοι οι πολίτες.
Αυτά τα χρόνια των μνημονίων πέρα από τις περικοπές σε συντάξεις, την ανεργία, τους μισθούς πείνας, την υψηλή φορολογία που εξάντλησε τη φοροδοτική ικανότητα της μεσαίας τάξης, οι πολίτες βιώνουν και τις συνέπειες των μεγάλων περικοπών σε δημόσια αγαθά όπως είναι η Υγεία, καθώς η Ελλάδα πλέον δαπανά για την υγεία πολύ λιγότερα απ’ ό,τι η μέση ευρωπαϊκή χώρα.
Το αφήγημα του υπουργείου Υγείας για δημόσια δωρεάν υγεία δεν υφισταται, καθώς με τεχνικό τρόπο σημαντικό κόστος έχει μεταφερθεί στους ασφαλισμένους αλλά και σε ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα της υγείας.
Ο περιορισμός της δημόσιας φαρμακευτικής δαπάνης ουσιαστικά μεταφέρθηκε κατά κύριο λόγο στον ασθενή με το ποσοστό της συμετοχής των ασφαλισμένων στην αγορά φαρμάκων να ξεπερνά το 30% κατά μέσο όρο, καθώς και στα φαρμακεία με τα μέτρα του rebate και του clawback.
Το μέσο ελληνικό νοικοκυριό πληρώνει το μήνα κατά μέσο όρο 103 ευρώ για υπηρεσίες Υγείας. Το ποσό αυτό μεταφράζεται σε 7,3% του συνολικού μηναίου προϋπολογισμού των νοικοκυριών. Ενώ για τα νοικοκυριά που έχουν ηλικιωμένους φθάνει στο 13,4% επί του συνόλου των μηναίων εξόδων. Αντίστοιχα, τα φτωχά νοικοκυριά ξοδεύουν 8,5% του μηνιαίου προϋπολογισμού τους σε ιατρική – φαρμακευτική περίθλαψη.
Εμβόλια που οι παιδίατροι θεωρούν υποχρεωτικά όπως πχ για την μηνιγγίτιδα, δεν καλύπτονται από τον ΕΟΠΥΥ και επιβαρύνουν εξολοκλήρου τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς με το ποσό των 200,00 και πλέον ευρώ για κάθε παιδί.
Οι ασθενείς δεν έχουν πρόσβαση σε νέες τεχνολογίες πρόσθετης περίθαλψης και αναγκάζονται να τις καλύψουν αποκλειστικά ιδιωτικά, καθώς ο ΕΟΠΥΥ δεν τις εγκρίνει.
Γονείς με παιδιά που χρήζουν Ειδικής Αγωγής είναι θύματα της αυθαίρετης περικοπής του προϋπολογισμού του ΕΟΠΥΥ, πληρώνοντας ιδιωτικά τις θεραπείες των παιδιών τους, ενώ και τα χρήματα που δικαιούνται ο οργανισμός τους τα αποδίδει με καθυστέρηση πολλών μηνών.
Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας ανύπαρκτη. Χρόνιοι ασθενείς δε έχουν προσβαση σε ειδικούς ιατρούς, αλλά θα πρέπει να πληρώνουν για την επίσκεψη τους.
Οι δημόσιες δομές υγείας βρίσκονται σε πλήρη αποσύνθεση. Οι ασθενείς αγοράζουν ιδιωτικά αναλώσιμο υγειονομικό υλικό όπως γάζες, γάντια κλπ, ενώ σε πολλές περιπτώσεις κουβαλούν μαζί τους και κλινοσκεπάσματα.
Τα νοσοκομεία λειτουργούν χάρη στην αυταπάρνηση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, που δουλεύουν στα όρια της επαγγελματικής εξουθένωσης.
Η αναβάθμιση των υποδομών και του ιατροτεχνολογικού εξοπλισμού στο ΕΣΥ, γίνεται μόνο με ευεργετήματα μεγάλων Ιδρυμάτων.
Οι Μονάδες Εντατικής Θεραπείας υπολειτουργούν και το 30% των διαθέσιμων κρεβατιών παραμένουν κλέιστά λόγω έλλειψης ανθρώπινων πόρων, όταν είναι μάλιστα γνωστό ότι το ποσοστό επιβίωσης των ασθενών θα ήταν μεγαλύτερο έαν υπήρχαν κατάλληλες και στελεχωμένες δομές.
Όπως είναι φανερό οι πολίτες αποτελούν τα θύματα μιας πολιτικής στην Υγεία που βλέπει μόνο οικονομικά μεγέθη. Μιας πολιτικής που δε βλέπει ανθρώπους, δε βλέπει ασθενείς, δε βλέπει αδύναμες κοινωνικές ομάδες, δε βλέπει ΑΜΕΑ.
Δε βλέπει αξιοπρέπεια στο πολυτιμότερο αγαθό που διαθέτουμε και το οποίο δεν επιδέχεται καμία έκπτωση. Γιατί είναι η Υγεία, ηλίθιε!
